Stan zachowania utworów wokalnych Gorczyckiego daleki jest od zadawalającego badaczy i edytorów. Wiele z dzieł wawelskiego kapelmistrza przetrwało do naszych czasów w kopiach zapisanych ręką Pękalskiego, muzyka, którego ingerencje w tekst muzyczny i „unowocześnianie” przepisywanych utworów starszych mistrzów są już dzisiaj znane. Z kolei motet Tota pulchra es Maria, wobec niepełnego do niedawna przekazu, został w edycji Opera omnia Gorczyckiego wydany w wersji opublikowanej przez Surzyńskiego w 1905 roku. Surzyński natomiast, widzący w Gorczyckim „polskiego Palestrinę”, według własnej deklaracji, „z klasycznych utworów usuwał niepotrzebne dodatki”. Niedawne odnalezienie głosów altowych czterech niekompletnych dotąd motetów Gorczyckiego i ich „przymiarka” do obecnie funkcjonujących rekonstrukcji tych utworów, prowokuje do zadania pytań o to, na ile obcujemy z kompozycjami Gorczyckiego w takiej formie, jaką nadał im kompozytor. I czy są sposoby, by zbliżyć się do odpowiedzi na to pytanie.

Magdalena Walter-Mazur, doktor habilitowany nauk humanistycznych, profesor nadzwyczajny w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jej zainteresowania naukowe wynikają z postrzegania kultury muzycznej XVI – pocz. XIX stulecia w rozlicznych kontekstach związanych z religią, duchowością, obyczajowością i życiem społecznym; prowadzi także badania źródłowe i repertuarowe na gruncie muzyki polskiej XVII i XVIII wieku. Ostatnie prace monograficzne poświęciła kulturze muzycznej polskich benedyktynek w XVII i XVIII wieku (2014) oraz zbiorowi muzykaliów Biblioteki Diecezjalnej w Sandomierzu (2021, 2023).